Divine Timing
Gisterennacht bevond ik me in een vreemde, ondergrondse wereld, waar de lucht zwaar was van stof en het licht schuw zijn weg vond door de duisternis. Ik stond bij een ingeslagen muur. Wat zich daarachter verhulde, was een mysterieuze kamer vol met keramische glazuren, die me herinnerden aan mijn passie voor keramiek, een kunst die ik al twintig jaar niet meer heb beoefend. De kleuren en texturen van de glazuren spraken tot me, alsof ze verhalen vertelden van vervlogen tijden.
Ik had de muur net zelf ingeslagen omdat de persoon die bij me was, geïnteresseerd was in glazuren. Ik besefte dat ik eigenlijk een heel repertoire aan glazuren en keramiek had in het verleden. Ik had gezocht naar waar ik dat had opgeborgen. En had de muur gevonden waarmee ik mijn ''schatkamer'' had dichtgemaakt. Met een zelfverzekerde klap van de voorhamer, had ik de muur ingeslagen, stapte over het puin heen en nam enkele voorbeelden.
In mijn hand hield ik een lint met glazuurstaaltjes, zorgvuldig aan elkaar geregen. Met trots toonde ik ze aan een onzichtbare toeschouwer, als een kunstenaar die zijn meesterwerken presenteert. Het voelde alsof ik niet alleen een stuk van mijn verleden terugvond, maar ook een deel van mezelf dat al lange tijd in de schaduw had gelegen.
De omgeving was mysterieus en het stof dat om me heen zweefde, creëerde een dromerige sfeer. Ondanks het gebrek aan helder licht kon ik de schoonheid van de glazuren goed zien. Elk staaltje leek te schitteren met zijn eigen verhaal, wachtend op ontdekking. Terwijl ik daar stond, voelde ik de verbinding met mijn creatieve geest sterker dan ooit.
In een ander fragment van mijn droom bevond ik me met mijn moeder in een auto. We reden ergens naartoe toen ik rook zag opkomen uit een brievenbus. Met nieuwsgierige dringendheid vroeg ik haar om terug te keren, maar ze was terughoudend. Haar woorden waren als obstakels, en mijn frustratie groeide. Uiteindelijk gaf ze toe en keerde de auto om, maar tegen de tijd dat we bij het huis arriveerden, stonden de vlammen al hoog. Ik belde de brandweer, bezorgd over wat er zich binnen afspeelde. Tot mijn grote angst kwam een vrouw aangelopen en riep vol paniek: ''Mijn hondje zit nog binnen!''. Ik vergezelde haar naar het huis en we gingen een kamer op het eerste verdiep binnen. Gelukkig was de brand voornamelijk buiten bezig, binnen was enkel rook te zien. Ze vond gelukkig snel haar hondje dat zich bang tegen de muur had neergelegd. Met haar hondje veilig in haar armen liepen we snel weer naar buiten. De omstaanders slaakten een zucht van opluchting. Het was een schokkende, maar hartverwarmende scène die me herinnerde aan de kracht van liefde en bescherming. Ook het belang van uw eigen intuïtie volgen komt hier duidelijk naar boven. Ik zag al in een heel vroeg stadium dat de rook voor problemen zou zorgen. In onze discussie om terug te keren, verloren we kostbare tijd. Mocht ik alleen op pad zijn geweest, had ik in een oogwenk omgekeerd en de brievenbus gaan controleren en waarschijnlijk de brand kunnen voorkomen. Dit fragment laat me zien dat ik zelf moet sturen, zodat ik op tijd de juiste beslissingen kan nemen. Dat heeft niks te maken dat ik geen respect heb voor mijn geliefden, het toont me enkel dat ik vaak in staat ben om de dingen sneller op te pikken dan anderen. Dat het veel energie vergt om mijn visie duidelijk te maken en eindeloze argumenten moet maken om mijn punt duidelijk te maken. Zelf aan het stuur zitten, dat voorkomt deze problematiek.
Even later zag ik een vos in het gras, een elegant en slim wezen dat zich met een zekere gratie bewoog. De vos leek zich bewust van mij, en terwijl ik naar hem keek, voelde ik een diepere verbinding. Hij stond symbool voor instinct en de natuur, een herinnering aan de wildheid die in ons allen schuilt. De vos gaf me een gevoel van vertrouwen en wijsheid, alsof hij me aanmoedigde om naar mijn intuïtie te luisteren. In werkelijkheid ben ik geen al te grote fan van vossen. Als kippenhouder moet ik opletten dat ik mijn dieren goed bescherm zodat ze niet gedood worden. Ik ben in het verleden al veel eendjes kwijt geraakt aan de vos die hier in de straat woont. Echter voel ik geen wrok, dat is de natuur. De vos moet ook eten. Dit fragment probeert me waarschijnlijk iets anders duidelijk te maken. Dat ik mijn innerlijke vos moet aanspreken. Dat ik vindingrijk en intuïtief te werk moet gaan in mijn leven. Dat het niet gevaarlijk is voor me om dat te doen. De vos die dichterbij kwam en me in de ogen keek, liet me zien dat het tijd is. Tijd om mijn instinkt te gebruiken en te schitteren in mijn acties op mijn manier. Zoals ze zeggen: ''Het is de aard van de vos.'', zo moet ik mijn aard omarmen.
Later, in een moment van diepe introspectie, leerde God me een zwemritme aan. Het was een bijzondere ervaring, een spirituele les die me niet alleen fysieke technieken bijbracht, maar ook levenswijsheden. God vroeg me zijn voorbeeld te volgen, en zo begon ik met zeven slagen zwemmen.
Na het zwemen van zeven slagen, gingen we verder naar zes, en vervolgens vijf. Het was alsof ik door verschillende fasen van mijn eigen groei en evolutie ging. Toen we bij de ultieme zwemslag kwamen, de "1 slag", die de goddelijke timing vertegenwoordigde, voelde ik een diepere betekenis in elke beweging. Deze zwemslag duurde langer en vroeg om veel kalmte en rust. Het was een ritme dat me leerde hoe belangrijk het was om in het moment te zijn, om de tijd te nemen voor reflectie.
Bij elke slag die ik nam, was er een lange pauze voordat ik de volgende beweging maakte. Die pauze was niet slechts een onderbreking; het was een essentieel onderdeel van de actie. Het gaf me de kans om te ademen, om mijn gedachten te verzamelen en om de energie van het moment te voelen. God leerde me dat deze momenten van rust even belangrijk zijn als de momenten van actie zelf. In die stilte vond ik de ruimte om te groeien, om te begrijpen, en om te verkennen wat het betekent om te leven in harmonie met de wereld om me heen.
De ultieme zwemslag, de "1 slag", vertegenwoordigde de goddelijke timing en het diepste begrip van de cyclus van actie en rust. Terwijl ik me voorbereidde om deze slag uit te voeren, voelde ik een onbeschrijflijke energie om me heen. Het water omhulde me als een warme omarming, en ik kon de aanwezigheid van God aan mijn zijde voelen, als een gids die me begeleidde in dit intieme moment. In plaats van de gebruikelijke snelheid en opwinding, was deze slag kalm en elegant. Mijn arm strekte zich uit en gleed door het water als een veer. De kracht kwam niet van een geforceerde inspanning, maar van een diepe, innerlijke verbinding met het ritme van het leven zelf. Het voelde alsof de tijd stilstond, als een heilige pauze waarin ik me volledig overgaf aan de beweging.
Tijdens deze reflectie kwam de zin "All is one" in me op. Het was alsof het water me fluisterde dat alles om me heen met elkaar verbonden was — de golven, de lucht, en zelfs de diepste delen van mijn wezen. God leerde me dat, om echt te kunnen zwemmen in het leven, ik me moest afstemmen op iets groters dan mezelf. De eenheid van alles om me heen maakte me bewust van mijn plaats in de wereld; ik was niet alleen een individu, maar een essentieel onderdeel van een groter geheel.
Toen ik de "1 slag" voltooide, voelde ik een golf van verlichting door me heen stromen. Een onzichtbare knik van God. Het was alsof ik verbonden was met de kosmos zelf, een deel van iets veel groters. De harmonie tussen actie en rust werd helder, en ik besefte dat deze ultieme slag me niet alleen in staat stelde om te zwemmen, maar ook om in het leven te navigeren. Het was een les in vertrouwen — vertrouwen in het proces, in mezelf, en in de goddelijke leiding die altijd om me heen is.
Met de"1 slag" die ik maakte, leerde ik dat echte groei niet alleen gaat om vooruitgang, maar om het waarderen van de momenten waarin we stil kunnen staan en de wereld om ons heen kunnen observeren. Deze ervaring, die me nog steeds bijblijft, inspireert me om een leven te leiden dat in balans is, een leven waarin ik de moed heb om te zwemmen met het ritme van het universum, en om in de juiste tijd te handelen.
Deze droom, vol symboliek en betekenis, herinnerde me eraan dat ik mijn intuïtie moet volgen en de verbinding met mijn creatieve zelf niet mag verliezen. Terwijl ik nu in Kas ben, Turkije, voel ik de echo’s van deze ervaringen in mijn dagelijks leven. Ik ontdek de wereld om me heen, en misschien, net als in mijn dromen, zijn er nog vele verhalen te vertellen.
Reactie plaatsen
Reacties